Sabah marketteyiz ailece, ekmek gazete almak için. Kapıda balon dağıtıyorlar. İki minik kara böcek kız çocuğu dikkatimi çekiyor, ikizler, saçlarını tek tek örmüşler boncuklar takmışlar, bir örnek giydirmişler. 2 yaşıda ya varlar ya yoklar. Yanlarında benim oğlanla aynı yaşta bir çocuk, abileri...Balonlarla oynuyorlar, başlarında kocaman babaları, Amerikalı bir aile ...Yanımdan geçerlerken adam bana türkçe "merhaba" diyor. Bende gülümseyerek selamlıyorum. Sonra kızlarını çağırıyor "gelin gelin" diyor "bebeğe bakın" Asıl kendileri bebek olan kızlar koşarak geliyorlar. "Haydi " diyor baba, "sevin onu, dokunun." Kızlar ellerini tutuyorlar benimkinin okşuyorlar. Abileri de geliyor bu arada. Bana bakıp "Neden kafasını böyle yan tutuyor?" diye soruyor ingilizce. Aklıma ilk geleni söylüyorum "bebekken çok hastalanmıştı, şimdi iyileşmeye çalışıyor..." Baba çocuğa " hadi " diyor "dokun ona." Eliye alnını tutturuyor benim oğlanın "şimdi" diyor "dua et onun için". Çocuk gözlerini kapatıyor eli oğlanın alnında mırıl mırıl dua ediyor. Benim gözlerimden yaşlar süzülüyor. "Şimdi" diyor baba "annesine söylemelisin ne dua ettiğini " Çocuk "Tanrıya dedimki;" diyor "o'nu iyileştir". "Adını öğren" diyor baba "ve her akşam dua ettiğinde onun adını da söyle bundan sonra." , " Tamam" diyor çocuk büyük bir ciddiyetle. Oğlanın adını tekrar ede ede yürümeye başlıyor, ezberlemek için. Adama teşekkür ediyorum, çocuklara teşekkür ediyorum, marketten eve gelene kadar ağlıyorum...Çocuk duası kabul olur, biliyorum...
Kayıtlar
Tuylerim diken diken oldu ve gozlerim doldu... Yaaa iste ben de bunu herkese anlatiyorum.. Neden biz boyle degiliz?? Biri anlatsin..kendi kendime hep bir takim sosyal guvencelerdden midir bu adamlarin gelecek kaygilari bizim adamlarinkine oranla daha az da o yuzden mi bu tur duygulara paylasimlara yonelebiliyorlar diye? Yaa bizim dinimizde bu yok mu.. Helal olsun...Gercekten kimin cennetlik oldugu o kadar belli ki.. Yok yok bu isin gelecek kaygisiyla vs ile ilgisi yok..ne kadar ruhun oldugu ile ilgili.. Bir aile var dogulu.. Esim bir otoparkta 13-14 yaslarinda ciddi engelli bir kiz cocuguna rastladi bir kac yil once.. Onu birseyler satmaya calisirken goruyormus.. Birgun takip etmis ve aileyi buldu.. O gunden sonra kardes aile oldu onlar. . Yaklasik 11 cocuklu bir aile..Akraba evliligi yapmislar..Netice 2 tane cok agir engelli.. İlk tanidigimiz kiz yine cok zor da olsa yuruyor.. Cok zor da olsa konusmasini anlayabiliyoruz..Ancak evde esas erkek kardes var.. yurumiyor ..ve cok zorlaniyor..Biz bu aile ile ilgilenmeye calisirken..arkadaslarimizdan bize destek geliyor..tezahuratlar havada ucusuyor.. Birgun onlara dedim ki..neden siz de cocugunuzu alip ne bileyim bir dogumgunu kutlamasini onlarla yapmiyorsunuz diye..orada kaldilar.. sonradan cevap geldi .."ne bileyim simdi bizimki onlari gorurse psikolojikman cok uzulur..etkilenir vs" ..??? ama uzaktan herkes yardim etmeye calisiyor..Yine Allah razi olsun da bir de bu ailenin sadece doymaya giymeye ihtiyaci yok ki..sosyallesmeleri de gerekiyor..arkadaslik da yapmalari gerekiyor.... hayatin tek bir renkten degil bir mozaik olarak gormeyi ogrenmesi gerek.. Yetisme veya Egitim sistemimizde nerede hata var ben bilemiyorum...ama yuh demek geliyor insanligimiza..
YanıtlaSilEgitim sistemimiz ve insancil hislerimizde var bence eksiklik.Cocuklar hic birseyden korkmuyor etkilenmiyorda aslinda hatta yardima ilk onlar kosuyor birakilirsa.Ama eger evde anne baba bu konulara hassa degilse,konusurken kendi psikolojisi bozulacak diye "aman boyle seyleri duymaya ben dayanamiyorum,o yuzdend dinlemek istemiyorum"diyorsa,cocukda etkilenmek zorunda kaliyor anne babasi gibi.Her seyde oldugu gibi egitimde evde basliyor aslinda.Sadece evde...
YanıtlaSilMehves