oyun oynamayı öğrensin istedim, kendi yaşıtları ile birarada olmaktan çekinmesin, onlarla beraberken de gülsün, kolumun altına saklanmayı bıraksın istedim.
Koydum kocaman pusetine özel oyun merkezlerinden birine götürdüm. Küçük oyun grupları oluşturuyor bu kurumlar. 5-6 çocuk, 1 eğitmen, anneler, hep beraber şarkılar söyleniyor, top oynanıyor, en önemlisi birlikte vakit geçiriliyor. Haftada 1 gün, 45 dakika sadece, ucuz değil ama belki değer diye düşündürüyor.
Bizi karşılayan görevliye oğlanın durumunu özetliyoruz ve bu gruplardan birine katılmak istediğimizi söylüyoruz. "tabii ki" diyor, oğlanın elinden tutuyor, kurumu gezdiriyor. "Uygun yaş grubunu seçmek gerek sadece, biz sizi arayalım " Günler geçiyor ama aranmıyoruz. Derin bir nefes çekip ben arıyorum, aynı görevliyi istiyorum telefona. "yönetimi aradım" diyor "cevap bekliyorum" "durumunuz uygun bulunmayabilir, çocuğunuz bizim oyunlarımızı anlamayıp yapamayabilir ve üzülebilir." diye devam ediyor.Sanki böyle üzülmeyecekmiş gibi... "Yanında annesindense süpervizörü ile gelmesi daha doğru olabilir" diyor. "Süpervizör mü ?"diye dayanamayıp kahkahayı basıyorum önce."pardon, Manhattan şubenize başvurmuşum ben galiba yanlışlıkla" diyorum. "bende isterdim çocuğumun bir süpervizörü olmasını ama Türkiye'de yaşıyoruz farkındaysanız, devlet engelli çocuklara haftada 2 saat eğitimi yeterli görüyor bir de oyun oynatmaya süpervizör mü yollayacak?"
Sonunda çıkıyor bakla ağızdan " diğer çocukların anneleri rahatsız olabilir, sonra siz üzülürsünüz" "hayır" diyorum. "biz onları onlar da bizi tanıyacaklar ve rahatsız olmamayı öğrenecekler" karşılıklı gergin, karşılıklı irite olmuş şekilde telefonu kapatıyoruz. Deneme dersi için randevulaştık.
Haftada 1 gün 45 dakika sadece, ucuz değil ama değer diye düşündürüyor. Sadece sabır biraz daha sabır ,önce önyargı duvarları aşılacak çünkü. Yapacak çok iş var...
Kayıtlar
