Sandım ki yardımcı olabilirim, sandım ki beni dinler kadıncağız, sanki ben çok iyiymişim, benim konuşulmaya ihtiyacım yokmuş gibi.
"Yapabilirim" diye tekrar ede ede içimden yeni doğan bölümüne girdim. Emzirme odasında buldum kadını. Yeni anne, bebek daha 1 haftalık, her bebek gibi çok güzel. Tek bacağı kocaman, dev bir tümör var. Anne perişan sürekli ağlıyor, konuşuyorum ama ne konuştuğumu ben bile anlamıyorum. Sarılsam mı, elini mi tutsam? Nasıl avutulur bu durumda bir insan? Beni nasıl avuttular? Hatırlamıyorum...
Kayıtlar
seni avutabilmiş miydik??? ben de hatırlamıyorum. aslında hatırlıyorum. çünkü avutamamıştık. sen de yazmıştın blogu ilk oluşturduğunda aslında. bütün bunlar zaman işi. başlarda avunmak mümkün mü? yol aldıkça, alabildikçe avunuyor insan. bence başka yolu yok.
YanıtlaSilinsan kendi başına kötü bir olay geldiğinde bile ne yapacağını şaşırıyor ilk başlarda duyduğun isyan daha sonra kabullenmeye dönüşüor, minicik bir bebek adına isyan etmek sonra da kabullenemek ve savaşmak ....
YanıtlaSilsen hic birsey soylemesn bile ya da hersey yoluna girecek de desen, yine de onun icin anlamli olacakti..cunku disaridan herhangi biri degil.. benzer yoldan gecmis sadece 100 mt ilerisinde yuruyen birisiydin... o anda eminim susmussan bile aslinda kendi kardesinden bile ona daha yakindin..Hep kotu olan veya olmus birsey ardindan soylenir ancak tilsimi neyse dogru "zaman en iyi ilac"... malesef diyorum... kesinlikle agriyi kemiyor, tedavi etmiyor sadece uyusturuyor...
YanıtlaSil