6 saattir ameliyatta 6 günlük çocuk. Hem ağlıyorum, hem saçma sapan şeylere gülüyorum. Oturmaktan sezeryan dikişlerim yanlış kaynamış, sızlıyor. Bizimkiler yanımda ,konuşuyoruz ama zaman geçmiyor. aklımda hep "ne zaman süt verebilirim?" sorusu. Annelik çipi beyne yerleşmiş bir kere. Hadi artık yeter diye bağıracakken ameliyathane kapısı açılıyor, eşimle ayağa kalkıyoruz. Dr. yanımıza geliyor, bizimkiler de arkasında...Hepimiz birden Dr'un yüzüne bakıyoruz. Adam daha ağzını açamadan oluşturduğumuz çemberin içine başörtülü bir teyze dalıveriyor. "Hastanız mı var?" Dr. dahil hepimiz kadına bakıyoruz, çocuğu bıraktık şimdi hepimizde aynı soru "bu kadın kim?"
(resim: b. mavitan)
Kayıtlar
o kadın; oradaki herkes gibi 'hastası' olan, ama henüz derdini kimselere anlatamamış teyze. hatırlarsan anjiyonun yapıldığı nükleer tıp katı pek bir sessiz sakindi. eh, sabahın da körü tabii, teyze içini döküp, seninkinin nesi var muhabbetine girememiş bir türlü. bizi avladı.
YanıtlaSilbu arada seçtiğin resimler çok güzel... taktir ettim, yengemsin diye söylemiyorum valla:))
YanıtlaSilRuhu güzel, kendi güzel insan...
YanıtlaSilÇok güzel bir paylaşım ortamı olmuş.