zaman

Hastanede tedavi görürken karaladığım sayfalardan birini buldum:

"Zaman su gibi akıp gidiyor" diyorlar. Bu yola çıktığımızda bizimle bu bahçede oturan, bizi avutan, güldürmeye çalışan can arkadaşlarımız başkalarıydı.Şimdi onların çoğunun çocukları oldu, çocuklar şu anda yürüyorlar. Biz hala aynı bahçede kahvemizi içiyoruz, aynı odada yatıyoruz, aynı çarşafı kullanıyoruz, aynı damar yolu problemini yaşıyoruz. Yanımızdaki arkadaşlarımız şimdi farklı, yolun başındayken onları tanımıyorduk bile ,çok daha gençler ama bir öncekiler kadar canlar bize. Ama yine de konuştuğumuz konular aynı, ben aynıyım, eşim aynı, oğlan hep aynı. Zaman bize geçmiyor galiba.."

Zaman yavaş yavaş geçti. ama ben artık o binanın yanından bile geçmek istemiyorum, karton bardaktan kahve içemiyorum, o çarşafı da çoktan attım.