yeni okul

Yeni okul, yeni heyecan, yeni ablalar.  Tanışmak için geldik yeni rehabilitasyon merkezine, oturmuş bizi dinliyor masada benimki gözünde gözlükler, olabildiğince ciddi.  Her anlattığımı tasdikliyor kafasını sallayarak “evet, yapabilirim”, “evet yapıyorum”, “evet cin gibiyim hemde bir orman cini kadar komiğim” der gibi.  Bireysel eğitim uzmanı soruyor hep beraber yanıtlıyoruz, bildiğimiz kelimeleri sıralıyoruz, gülüyoruz. Çok güzel şeyler bunlar, çok heyecanlı, yeni umutlar...

İlk kez bir rehabilitasyon merkezine gittiğimde de çok heyecanlıydım.  Oradaki bütün anneler de benim gibi sanmıştım.  Baktım ki durum öyle değil, hekes asık suratlı, herkes mutsuz, benimse ağzım kulaklarımda.  Bizi odaya aldı bir uzman, ben başladım anlatmaya şu kadar ameliyat bu kadar tedavi , ben anlatıkça uzmanın gözünden yaşlar akmaya başladı.  Ama dedim "şimdi çok iyiyiz, bakın size kadar geldik o kadar mutluyum ki, biz şu anda lunaparka gelmiş kadar sevinçliyiz. Burada hastalık yok, iğne yok, ilaç yok, bir sürü çocuk var ve biz de aralarındayız, biz hayatta kaldık ve devam ediyoruz o yüzden çok sevinçliyim anlatabiliyor muyum? "
Her seferinde aynı sevinci hissediyorum, hemen oğlana da bulaşıyor, sanki dünyanın en eğlenceli gösterisine gidiyormuşuz gibi mutlu giriyoruz kapıdan içeri, ah bir de bekleme odasındaki annelerin yüzü gülse!

(Resim: Utku Dervent)