annelik

geceleri olur genelde derdi, yine de çok hasta olmadığı zamanlar dışında yanımda yatırmıyorum. Doğduğundan beri kendi odası, kendi yatağı var, bir birey olsun diye, kendini bağımlı hissetmesin diye, o yüzden anlamam çocuklarını senelerce yanlarında yatıranları.
Hep aynı saatte gönderirim uykuya  itiraz etse, deli gibi ağlasa bile, çünkü bilirim uykunun önemini gelişen bir çocuk için ,özellikle belli saatlerde, kapkaranlıkta, o yüzden anlamam çocuklarını geç saate kadar yatağa göndermeyenleri.
Yutmanın, çiğnemenin sağlık için, dil gelişimi için, sosyal yaşam için önemini bilirim, ter içinde kalırım pütürlü yiyecekleri yutturabilmek için, o yüzden anlamam yeme problemi olmadığı halde yiyecekleri senelerce blenderdan geçirenleri.
Mükemmel bir anne değilim, iyi bir anne olabilirsem ne mutlu, oğlum ilk çocuğum, deneyimim yok ama aklım var, mantığım ve sağduyum da. Hatalar da yapıyorum, takılıp düştüğüm, paniğe kapıldığım zamanlar da oluyor, vicdan azabından kıvrandığım anlar da, sanırım her anne gibi...Zor zanaat, ne diyeyim...