7 Haziran 2010 Pazartesi

arkadaşlık

Tedavi sırasında, yani seneler önce 5 çocuk 5 anne hastanede aynı odada kalıyoruz, bazen 1 hafta, bazen 5 gün, bazen de 15 gün hiç çıkmamacasına. Hastalar geliyor,  taburcu oluyor, çocuklar değişiyor ama kemik bir kadro var ki her yatışta aşağı yukarı beraberler. Onlardan biri benim.  İlk başlardaki gerginlik birbirimizi tanıdıkça yerini kader arkadaşlığına bırakıyor. Hepimiz farklı yerlerden, farklı kültürlerden gelmeyiz ama orada ilk önce anneyiz. Biz bile isimlerimizi kullanmıyoruz. Adlarımız aynı; "annesi"
Bazı geceler eğer çocukların tedavisi yolundaysa, kimsenin ateşi  yoksa,  eğlence düzenliyoruz. Işıkları kapatıp müziğin sesini sonuna kadar açarak parti veriyoruz minik insanlara. Çin işi, ses çıkartan bütün korkunç oyuncaklar aynı anda çalıştırılıyor, müzikten çok gürültü var. Çocuklar deliriyorlar sevinçten.
Bazı gecelerse uyumuşsa eğer çocuklar, odadaki en az 2 televizyondan birinin önüne diziliyoruz bütün anneler, mutlaka bir yerlerden çekirdek çıkartılıyor yasak olmasına rağmen. O anda oynayan hangi Türk dizisi varsa açılıyor, sessizliğin keyfine vararak dizi seyrediliyor, dizi popülerse nöbetçi doktorlarda katılıyor ekibe, internler zaten her fırsatta odadalar.
Hepimiz biliyoruz ki bu anlar çok nadir, beynimizi boşaltıp çocuğumuzun hastalığını düşünmediğimiz tek an belki de. Kimse kimseyle konuşmuyor, bir tür meditasyon.
Dizi biter bitmez yataklarımızın başına dönüyoruz, bir kaç saatimiz var uyuyabilmek için, çünkü sabaha karşı kan alınacak,  tüpler laboratuara götürülecek, çocuklar tartılacak, bezler tartılacak, vizit yapılacak, kahvaltı sırasına girilecek, çok iş var çook...
(illustrasyon: mark ryden)

4 yorum:

  1. Sizin sayenizde bir blog takipcisi oldum.Bende 10 yas ve 6.5 aylik 2 erkek cocugu annesiyim.Cok guzel yaziyorsunuz belki saglikli cocuk annelerine sahip olduklarinin kiymetini belkide engelli cocuk ailelerine sabri ve neler yapilabilecegini ogretiyorsunuz....ama bilinizki birsekilde hayata katkida bulunuyorsunuz.Tebrik ediyorum ve oglunuz icin duaci oldugumu bilmenizi istiyorum sevgiler

    YanıtlaSil
  2. Babalar niye yoktu? evet bazıları hemen kapının önünde McDonalds evinde derme çatma yataklarda uyumaya çalışıyordu... ama... büyük çoğunluk YOKtu!

    YanıtlaSil
  3. Cogunlukla paylasilan oda durumlarinda, hastaneler anneleri tercih ediyor..cogunlukla cocuklar anneleriyle daha rahat ettikleri icin...veya anneler ufakliklardan ayri kalamadiklari icin..veya diger annelerin paylasilan bu odalarda rahat hareket edebilmeleri icin.. Bu arada terapi merkezimizdeki yonetici, genel olarak (kesinlikle Umutun babasini kastetmiyorum..cunku ne kadar ilgili, duskun bir bab oldugunu anlatmis oldugun icin biliyorum) babalar engelli cocuklari oldugunda hayata hem daha fazla kusuyor hem de cogu zaman fazla duygusal bag gelistiremiyormus.. Ancak annelerde ise, sanki dogum anindaki kordon hic kesilmemis gibi bir bag gucleniyor.. Tum annelerin cocuklarina cok duskun oldugunu biliyorum ancak ozel ilgiye ihtiyaci olan cocuk ve anne arasindaki duygu cok cok daha ozel.. gercek bir ask diyebilirim...

    YanıtlaSil