Çünkü o anneler Amerika’yı çoktan keşfetmiş, üzerine bir de uzay turu yapmış olanlar. Çünkü onlar “çocuğum 2 yaşında özel okul kurasına girsin” diye değil sağlıklı ve mutlu olsun, sevdiği bir okula gidip yaşıtlarıyla olsun diye dilek dileyenler. Çünkü onlar yüzme ve tenis dersleri arasında çocuğunu oradan oraya koşuşturmak yerine ormanda temiz hava alsın, sahilde ayakları sıcak kuma bassın diye boş vakit değerlendirenler. Çünkü onlar gelecek için plan program yapmanın saçmalığının farkında olanlar. Çünkü onlar asıl derdin ne olduğunu bilenler. Çünkü onlar canları tam kayıp giderken yakalama şansı verilmiş olanlar. Çünkü onlardan biri benim.
Sorular soracağım onlara. Her birine aynı sorular. “ Kötü haberi aldığınızda ne hissettiniz? Acı var mı acı?” gibi sorular değil, asıl tedavi sırasında ve bittikten sonraki tutumları hakkında sorular.
Kendi ve çocuklarının morallerini nasıl yüksek tuttukları hakkında, günlük hayatta karşılarına çıkan sorunlarla nasıl baş ettikleri hakkında, depresyon için ne düşündükleri hakkında, “ya tekrar ederse?” sorusunu kendilerine ne kadar sık sordukları hakkında, çocuklarında tedavi kaynaklı bir araz kalıp kalmadığı hakkında, gelecek için düşünceleri hakkında bir sürü soru…
Günlük sistemin içinde sıkışıp kalmış ve kendini rutin, mutsuz, sıradan hisseden annelerin okuması için zorunlu kılardım kitabı. Hayatlarının aslında ne kadar güzel, ne kadar normal olduğunu ve bu “normal”liğe ulaşabilmek için dişini tırnağına takan anneler olduğunu bilsinler diye. Hayattan keyif alsınlar diye. Şükretsinler diye…
Kayıtlar
Uzun zamandır takip ediyorum ama şimdi bir şeyler yazmak geldi içimden. Engelli çocuklar ya da anneleriyle karşılaştığımda, onlara nasıl yaklaşmam gerektiği konusunda önemli ipuçları yakaladım sayenizde. Sizi okurken gözyaşlarına boğulduğum anlar oldu. Fakat, hiç halime şükretmedim, çok şanslı normal anne-çocuklardan olduğumuzu düşünmedim nedense. Tam tersi Umut'la birlikte nasıl değiştiğinizi, nasıl büyüdüğünüzü, hayata diğerlerinden farklı bakabilmeyi öğrendiğinizi görüp hayıflandım. Bu farklılık, içinde acılar barındırsa da muhteşem değil mi.
YanıtlaSilVe merak ettiğim bişey var. İkinci çocuk düşündünüz mü hiç. Sağlıklı ikinci çocuğunuzun olduğunu hayal ettiniz mi hiç?? Sadece merak benimkisi... İyi ki bu blogu yazmışsınız, ne çok değiştim sayenizde.
bu yorum beni o kadar sevindirdi ki, durup durup okuyorum. Size faydam dokunduysa, bir iki şey anlatabildiysem engellilerle ilgili ne mutlu bana.
YanıtlaSilikinci çocuğu 1 senedir düşünüyorum. Önce "acaba?" diyordum ama artık eminim. İnşallah en kısa zamanda öz veya evlatlık sağlıklı bir çocuk sahibi daha olabilirim.
İnşallah birgün böyle bir kitabını alıp okuyabilme şansımız olur hayatım :)
YanıtlaSil