japon balığı

“Karıncayı bile incitmez” denir ya, işte öyle insanlara öykünmüşümdür hep. Bir başka canlının canını almak gibi bir hakkımızın olmadığını düşünmüşümdür kendimi bildim bileli. Sivrisinekleri gecenin bir yarısı duvarlarda patlatırken veya evde bulduğum akrebi terliğimle yamyassı yaparken bu ilkelerimi rafa kaldırıyorum ama vicdan azabından da kıvranıyorum. Hayatım boyunca kürk giymedim ama hiçbir zaman vejetaryen da olamadım, kendi kendime söz verip karşıma çıkan ilk iskenderde kendime ihanet ettim. İstesemde yapamadığım şeyler var bu hayatta.


Ama ama iş bir hayvana eziyet etmeye gelince akan sular durur. Köpeğe tekme atan, kedinin kuyruğunu çeken insan karşısında beni bulur. Adada faytona binmem, yunusların gösteri yapmasını istemem, hayvan gösterisi olan sirklere, hayvanat bahçelerine gitmem.

Şimdi ise kalakaldım tüm ilkelerimle baş başa. Dün bana bir ödev verildi, Umut’un fizyoterapisti tarafından. Hayatımda bana verilen en acayip ödev. "Balık alacaksınız" dedi fizyoterapist, "bir Japon balığı."   Sevindim önce herhalde gözleri ile izlemesi için, bakışı için istiyor diye düşündüm içimden. "Avucuna koyacaksınız balığı sudan çıkartıp" dedi." Hislerini kuvvetlendirmek için, farklı doku hissetmesi için" dedi. Kalakaldım, nefes bile alamadım. Farkedince suratımdaki ifadeyi," merak etmeyin dedi balık ölmez. Çok faydalı olacak inanın."

Sonra elime telefonunu tutuşturdu bir video seyrettirdi. Terapi yaptığı çocuklardan biri. Fiziksel hiçbir sorunu yok ama canlı ile cansızı ayırt edemiyor, yani balıkla elma aynı geliyor." O'nun problemini bu şekilde aştık" diyor Videoyu seyrediyorum Cam bir kavanoz içinde bir Japon balığı çocuk 5-6 yaşlarında, hocasının komutlarıyla elini içine sokuyor akvaryumun. Balık hopluyor,zıplıyor, eline değiyor çocuk seviniyor, el çırpıyor.

Olabilir, çok faydasını görebilir Umut ama yok ama ben bu ödevi yapmak istemiyorum…