20 Temmuz 2011 Çarşamba

zamanda yolculuk

Sabah gözümü açtığımda çocuktum ben, yaklaşık 20 saniye kadar çocuk kaldım. Salonda uyuyup kalmış olan kocamın horultusunu, babamdan geliyor sandım. Ablamın evde olmadığına, babamın hala uyuduğuna kanaat getirdim. Ama aklımda tek bir soru kaldı “annem nerede, acaba uyandı mı, şimdi bana seslenecek mi?”
Annemin sesini bekleyerek kımıldamadan yattım, sanki çocuk bedenimdeydim, sanki çocuk odamdaydım. O andaydım ve oradaydım, müthiş bir huzur içindeydim, sonra sonra algım yerine geldi, 9 değil de 39 yaşımda olduğum, annem babamla değil de kocam ve oğlumla yaşadığım. Üzülmedim de, sevinmedim de kabul ettim sadece.


Kalkıp oğlumun odasına gittim, aynı benim az önce annemi beklemem gibi beni beklerken buldum onu, eğilip öptüm usulca, gülümsedi…

1 yorum:

  1. Merhaba,

    Bilmem neden ama sadece yazmak istedim size...
    Sayfanızı yeni gördüm ve hemen hemen hepsini okudum en çok içinizde ki sevgiye hayran kaldım.
    Yaşama sevincinize birde...
    Biliyorum ne yazsam hepsi tanıdık gelicek size.
    Umut'a kocaman sevgiler...
    Serap

    YanıtlaSil