bağımsızlık

Oğlan bağımsızlığını ilan etti.
Sitede bir sürü çocuk var.  Hepsi bakıcıları ile beraber bahçeyede tam da işten eve geldiğim saat onların oyun saati. En büyükleri Umut. Hepsi birlikte oyunda. Bizimki ablasının desteği ile peşlerinden koşuyor top ona gelirse tekme atmaya çalışıyor, saklanıyor, ebelemece oynuyor. Hepsi çığlık çığlığa, en çok da benimki bağırmakta.
Eskiden olsa yani bundan 3 ay önce, eve geldiğim andan onun yatış saatine kadar beraber oynardık, kucağımdan inmezdi,  fizik tedaviler, yemek, ilaç saati derken saat 9 olurdu ve ikimizde pestil gibi yatağımıza yatardık. Şimdi yemek için bile zor içeri sokuyoruz. Evdeyken bahçede oynayan çocuk sesi duysa kapıyı göstermeye başlıyor. Çok yorulursa komşu teyzelerin, ablaların kucaklarında oturmak istiyor.
Olan bana oldu yani. Bana çok bağımlı diye düşündüğüm oğluma bağımlı olan asıl benmişim onu anladım. Evde dört dönüp içeri girmesini bekliyorum. Oyun oynarken yanlarına gitsem çocuklar ve bakıcılar bana alışkın olmadıklarından rahat olamıyorlar, zaten oğlan beni oarada görünce “bay bay” diyerek ne istediğini gayet güzel anlatıyor. Onları görebileceğim bir köşede oturup sadece izlemekle yetiniyorum.
Demek çocukluğa geçiş böyle oluyor, demek bebeklik dönemi böyle sona eriyor. Çocuk anneden böyle ayrılıyor, 6 sene süren bir devrin bitişini çokça sevinçle, azıcık da buruklukla seyrediyorum.