Pravin

Cihangirde ufacık bir dükkan, aramoterapi yağları, çaylar, mis kokulu çaylar satıyor. Pravin yani refleksoloji uzmanımız bize orada randevu verdi. yarım saat erken vardık, dükkanın önüne sandalye koyup beklemeye başladık. Hemen yanımızda bir berber dükkanı, onun yanında bir bakkal, onun yanında savoy pastanesi... Cihangiri severim, burada  beklemeye hiç itirazım yok, oğlan zaten önünden arabalar geçiyor diye zevkten dörtköşe, babası bakkaldan Niğde gazozu ve gazete bulmuş oturmuş kaldırıma, keyfi yerinde.
Pravin çıkıyor senastan, Umut'u kucaklıyor. Oğlan  "Abii" diye boynuna sarılıyor, ne zamandır görüşmedik, özlemiş..  Seanstan çıkmış kişi eski bir tanıdık çıkıyor, başlıyoruz sohbete.  Biz konuşurken Pravin Umut'a masaj yapıyor, oğlan hem canı yandığı için bağırıyor, hem de bir yandan şaklabanlık yapmaya çalışıyor.  Dükkana bakan kadında yanımızda sohbete katılıyor, "iki engelli çocuğumuz daha geliyor" diyor, "hepsini çok seviyoruz" 
Pravin engelli çocuk ailelerinden para almıyor," bu benim misyonum" diyor, bizi seanslarının arasına sıkıştırıyor, işte bu yüzden çalıştığı yerlerden bir müddet sonra hoşnutsuzluk sesleri yükseliyor.  Pravin'de o zaman başka bir yere geçiyor, bizler de yanına alarak, ama tek bir şikayet cümlesi bile kurmayarak. Burası onunla beraber geldiğimiz 4. yer, umarım burada kalıcı olur. Cihangir'i çok sevdiğimden değil, O mutlu ve başarılı olmayı hakeden biri olduğu için, kocaman bir yüreği olduğu için.
Dükkanın içi çok güzel kokuyor.
 Umut sayesinde hep güzel insanlar tanıyıp hep güzel yerlere gidiyoruz, O bizi daha iyi insanlar yapmakla kalmıyor, etrafımıza da iyi insanlar topluyor. Çok şanslıyız...