24 Ekim 2011 Pazartesi

zor

En zor günümde, kendi kendimle boğuşup çareler ararken hayatın nasıl devam ettiğine hayretler içinde bakakalmıştım. İnsanlar işlerine gidiyor, sokaklarda gülüp eğleniyorlardı, hayat benim başıma gelenden habersiz akıp gidiyordu ve zaten normal olan da buydu. Ama şaşırmıştım ve hatta kızmıştım da. Saçma olduğunu bilerek, istemiştim ki herkes benimle ağlasın, elimi tutsun sarılsın, yanımdan geçen a...mca "herşey güzel olacak, merak etme" desin.

Şimdi, bugün Van'da büyük bir deprem oldu. enkaz altında bekleyen canlar var. hava soğuk, elektrik yok, güvenli hiç bir çatı yok.
Ve burada hayat devam ediyor. Herkes akşam yemeğini yedi, birazdan yatıp uyuyacağız ve yarın işlerimize gideceğiz.
Yine aynı hislerin içinde kaldım. Bir dursak, bir an durdursak zamanı, bir elimizi uzatsak? Hiçbir şey olmamış gibi davranmasak? Bana olandan kimsenin haberi yoktu o zamanlar ama Van'a olanlardan hepimizin haberi var şimdi. Yardım edelim...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder