taşlar

"Meğer oğlum büyümüşte çocuk olmuş benim haberim yokmuş. Meğer oğlum benim ona çocuk gibi davranmamı istermiş de ben anlamazmışım. Gözümün önündekini görmezmişim.
Doğduğundan beri ıslak mendille elini ağzını silmişim, hem alışkanlık, hem kolaylık olmuş, başka seçenek düşünmemişim. Öğretmeni uyarınca lavabonun önüne bir tabure aldım, üstüne oğlanı çıkarttım.  Sırtını bana dayayarak ayakta duruyor sol elini uzatıp musluğu açıyor elini suya tutup gülüyor, ağzını yıkamak için büyük çaba harcıyor. İnanılmaz eğleniyor, işi bitince yoğun bir çaba ile musluğu kapatıyor.
Doğduğundan beri yatırarak altını ve kıyafetlerini değiştirmişim, hem alışkanlık, hem kolaylık olmuş, başka seçenek düşünmemişim. Öğretmeni uyarınca oturtup sırtını kendime yaslayarak giydirip soydurmaya başladım.  Kollarını kaldırıp, uzatıp çekip bana yardımcı oluyor. Çoraplarını tutmak için öne eğiliyor, bacağını kaldırıyor, çok da zevk alıyor.
En önemlisi kendine güveni artıyor
Daha kimbilir neler neler vardır alışkanlıklarımın arasında kırmam gereken. üçüncü göz olup bana bunları gösterdiği için öğretmenimize çok teşekkür ederiz."
Yukarıdaki yazıyı yazıp daha yayınlama fırsatı bulamadan, oğlum hastalandı. Öyle önemli bir şey değil ama 1 haftaya yakın okula gitmemesine, antibiyotik iğneleri yemesine sebep olacak bol öksürüklü bir rahatsızlıktı. Şimdi iyi ama yukarıda yazdıklarımın hiç birini yapamadık, üçlü koltuktan gece ve gündüz neredeyse hiç kalkmadık, Umut yine bebek oldu, yine elleri bezlerle silindi, kıyafetleri yatırarak değiştirildi, üstelik suyu bile biberonla içirildi.
Elimde artık yeni taşlar var ama ara sıra kayıp parmaklarımın arasından kayıyor, maksat olabildiğince uzun süre o taşları elde tutabilmek.  Taşların hiç kaybolmaması ve gittikçe artması dileği ile...