MR

"513" nolu müşade odasına alındık yine her zaman olduğu gibi.  4 yatak var bu odada, biz hepsini kullandık ayrı ayrı zamanlarda .  İçeri sedye ile girdiğimizde Umut zaten ayılmıştı ama narkozun sarhoşluğuyla bağırıp çağırmakla meşguldü. İçeride uyumaya çalışan bir kadıncağız, yanında refakatçisi, hoşnutsuzlukla bize baktılar.  Haklılar, meğer boş oda yok diye 3 gündür burada tutuluyorlarmış, gelen giden arasında da uyumaya, iyileşmeye çalışıyorlarmış.
Umut'un yıllık MR kontrolü bu sefer tanıdığımız hastanenin  tanımadığımız  anestezi ekibiyle yapıldı. Tanımadığımız teknisyenler çekimi yaptılar, biz 7 senedir tanıdığımız sandalyelerimizde oturup gazetelerimizi okurken. 
Sedye ile asansöre bindik sonra, içeride başka hastalar, kadınlar adamlar... Umut  her birine tek tek kafasını kaldırıp "abla" , "abi" dedi.  Herkesi güldürdü.  Ara katlardan birinde bir doktor hanım asansöre binip "aaa Umut gelmiş" deyince de ben gülmeye başladım, "sonunda biri çıktı ama onu da ben tanımıyorum" diye...
Sonuç perşembeye...