kemo barbie

MSÜ giriş salonunda bir sergi.  Resim sergisi .  Adı "benim barbilerim"  Sergi sahibi benim.  Yıl sonu projelerimden biri, öğrencilik zamanım. Eski hikaye...
Sergiyi gezenler yüzlerini buruşturuyor, iç çekiyor, çabuk adımlarla geziyor ama belli ki bakmadan da edemiyor, kaçıp gitmiyor.
O zamanlar ironiyi seviyorum. İnsanları rahatsız ederek dikkatlerini çekmeyi, görmek istemedikleri şeyleri gözlerine sokmak hoşuma gidiyor. Kendimi sanatçı zannediyorum, bir uslubum var sanıyorum.  Kendimce kara mizah yapıyorum. Gotik eserler seyrediyorum, hayatın siyah yönüyle ilgileniyorum.
Sergide dikkat çekmeye çalıştığım şey hayatın görülmeyen yüzü.  Çevre kirliliği, radyasyon, hatalar, kazalar ve  hastalıklar dolayısıyla sakat olan çocuklar için hazırlanmış olan oyuncak bebeklerin resimlerini sergiliyorum.  Resimleri ben yaptım. Daha doğrusu o zamanlar sevgilim şimdi kocam olan Murat'la beraber bilgisayar başında uğraşarak gerçekleştirdik. Bebeklerin kiminin kolu yok, kiminin gözü, kimi iki kafalı, kimi siyam ikizi, kimi yaralı bereli.  Demek istiyorum ki "aslında böyle hayatlar var, böyle insanlar hatta çocuklar mevcut. Görmezden gelemeyiz."  Çünkü oyuncak olarak ideal kadın örneği olarak dayatılan Barbie'ye uyuz oluyorum.  Çünkü çocukların Barbie'ye dönüşmesini istemiyorum."  Bakın" diyorum "bakın bunlar da benim insanlarım, yani benim Barbie'lerim"
Geçer not alıyorum.
Sonrasında asıl ironiyi evren yapıyor bana.  Eşimle beraber yaptığımız proje seneler sonra gerçek oluveriyor.  Hem de yine ikimizin ortak projesi olarak.  Kendimi bu işe iyice kaptırdığımın, inandığımın, adadığımın bir göstergesi diye adlandırabiliyorum. 
Zamanla sinir olduğum Barbie'lerin de yola geldiğini farkediyorum. İdeal insan ölçüsünü korusalarda farklılıkları da konu edinmeye başlıyorlar. Gözlülüsü, zencisi, asyalısı derken, tekerlekli sandalyede Barbie'yi ve şimdide saçları olmayan kemoterapi gören Barbie'yi piyasaya sürdüklerini öğreniyorum.  Bunlar niş ürünler ama bir o kadar da gerekliler.
Artık eskisi kadar uyuz olmuyorum, azıcık belleri de kalınlaşsa sevebilirim bile...