beklemek

Özek'i beklemek... Bazen 2 saat, bazen 4 saat sürer.  Bugün  rekor kırdık, 5 saati buldu bekleyişimiz. Hastanenin çeşitli yerlerinde vakit geçirdik.  Önce kafeteryada oturduk, bir kanser hastası abla, down sendromlu çocuğu olan bir aile, tatlı bir babaanne, bir de tekerlekli sandalyesinde çok hasta bir adamcağız ile beraber çay içtik.   İyice giyinip kapının önüne çıktık. Tüm karidorlarda yürüdük. Bir kaç hastane görevlisi abla "artık yürüyor" dedi. Asansörde bir kaç hasta yakını "canım benim, geçmiş olsun sana" dedi. Görüşmenin olacağı katta batuhan ve ailesi ile tanıştık. 12 yaşındaki ankaralı engelli Batuhan'ın küpesine bayıldık, karşılıklı gülüştük.
Sonunda odaya çağırıldık. Umut benim eşliğimde yavaş yavaş yürüyerek girdi odaya. Göz hizasına gelen masaya yaklaştı ve "nasılsın?" sorusuna "iyi, iyi" diye yanıt verdi. O meşhur  "neler yapabiliyor bakalım?" sorusuna "daha iyi oturuyor, kafasını iyi tutuyor, çok sosyalleşti, çenesi açıldı ve okula başladı" diye yanıt veriyorum. Sonra bacaklarına gözlerine, şantına bakılıyor.  MR görüntülerine bakılırken yine içim boşalıyor, dizlerim titriyor, o tarafa bakamıyorum.
En sonunda konuşmaya başlıyor. "çok iyi gördüm"diyor şaşırıyoruz. Normal değil bu, böyle konuşmaz genelde. "duruşu, bakışı bariz farklı" diyor.  " Okul mu, yaptığınız bir şey mi bilmiyorum ama neyse iyi gelmiş bu çocuğa aynen devam  diyor. "biliyoruz ki Umut Bicioğlu elektrik mühendisi olmayacak ama bu görüşmeden sonra ileride sizin korumacılığınız ve bakıcılığını olmadan kendi ev ortamında yaşayabileceğini düşünüyorum."  ve en son olarak da ekliyor "böyle dedim diye 1 sene boyunca yan gelip yatmayın sakın"
Vay be Özek'ten bunları duymak ne güzel,  elektrik mühendisi olmasını dedesi çok isterdi gerçi ama benim için ne yaparsa yapsın hep mutlu olması yeter.
Bu arada tesisatın (şant) değişmesi gerek, kireçlenmiş!  O bizi terketmeden biz onu terkedelim dedik.