Kiraya verdik şimdi o küçük evi. Haftasonu kiracılarımızla tanışıp sözleşme imzalamaya emlakçımıza gittik. Sabah erken, yanımızda Umut. Oturduk masaya bekledik gelecek olanları. Yıllardır tanıdığımız emlakçı, bu üçüncü kiraya verşimiz aynı şekilde. Adamcağız puseti taşımaya yardım etti de Umut'u sevmeye cesaret edemedi. Ne yapacağını bilemedi, en kolaya kaçtı "o" orada yokmuş gibi davrandı. Sonra kiracılarımız geldi, onlarda da aynı hikaye. Sanki Umut orada değil, yok. Herşey yarım saatte oldu bitti. Evi konuştuk, kağıtları imzaladık, ayrıldık. Tüm bunlar olurken oğlan kucağımda kudurdu durdu, yere atladı ben yukarı çektim, yine yere atladı yine çektim. Bağırdı, çığlıklar attı, ilgi çekmeye çalıştı, nafile!
İşte o günden beri bir kızgınlık var içimde. Onlara değil kendime bütün kızgınlığım. Onların suçu yok. Ne yapacaklarını nasıl davranacaklarını bilmiyorlar sadece. Onlara Umut'u anlatması gereken kişi bendim. Tanıştıracak, engel'ini anlatacak, nasıl iletişim kurmalarını söyleyecek kişi bendim.
Belki de hayatlarında ilk defa engelli bir çocukla tanışacaklardı, karşılıklı gülüşeceklerdi, bundan sonraki örneklerde de Umut'u hatırlayıp ona göre davranacaklardı.
Yapmadım.
3 kişinin daha bir engelli ile tanışıp onlara farklı bakmalarını engelledim.
Üzgünüm.
(fotograf: Marc Laroche)
Kayıtlar
O an diğer önceliklerden dolayı, o 3 kişiyi Umut'la tanıştırmamış olabilirsiniz ama bu site aracılığı ile pek çok insanın önyargılarını, korku ve çekingenliklerini yıktınız. Ben de bunlardan bir tanesiyim ve Umut'u bizlerle tanıştırdığınız için kendi adıma çok teşekkür ediyorum.
YanıtlaSilSevgilerimle
Nil
sitenizle,oğlunuzla ve sizinle yeni tanıştım ama azminiz hayata bakışınız ve hep pozitif olmanız beni çok etkiledi.
YanıtlaSilbence gerçekten güzel şeyler başarıyorsunuz
Sizi takdir ettim umarım oğlunuzla mutlu,huzurlu,sağlıklı bir hayat geçirirsiniz sizi takibe aldım yazılarınızın devamını bekliyorum
emin olunki zevkle okuycam