15 Nisan 2011 Cuma

benden sonra

önce bir derdimi sonrada hayalimi anlatacağım.
Her engelli annesinde olan bir dert benimki,  "benden sonra çocuğuma ne olacak?"  Soruyu net, cevap yok. 
Kardeş çözüm mü, kimse bilemez.
Hayalim bir "yaşam kenti" kurmak ve belli bir yaşın üzerinde, akıl sağlığı yerinde, ailesi artık hayatta olmayan veya ailesiyle değil tek başına yaşamak isteyen Cerebral Palsililerle beraber orada yaşamak. Hayal bu ya abartıyorum; yeşillikler içinde açık ve kapalı yüzme havuzları, her üyenin kendi özel suit odası, dolu dolu yaşamalarına engel olan hiçbir şeyin olmadığı, sosyal alanı, hobi odaları, yemek salonu, parkıyla güzel bir yaşam alanı.  Yemek , temizlik, çamaşır ihtiyaçlar için çalışanların olduğu, üyelerin temel bakımı, fizik tedavisi, acil sağlık hizmeti için görevlilerin çalıştığı bir klüp, site, belki bir vakıf.
Bakımevi değil, rehabilitasyon merkezi, huzurevi hiç değil.
Hasta değil, üye kabul eden bir yer.
Üyelerinin mutlu, rahat yaşamasını hayata katılmasını, sosyalleşebilmesini misyon edinmiş bir yer.
Teknolojiden yararlanan, eğitim alan, çalışan bireyler barındırmayı hedefleyen bir yer.
Projenin adı "benden sonra.."
Gelişmiş ülkelerde örnekleri vardır diye tahmin ediyorum. Olmaması mümkün değil çünkü düşünülmemesi, hayata geçirilmemesi bence insanlık suçu. Aynı ülkemizde şu anda olduğu gibi.


2 yorum:

  1. Suç değil mi ? Evet gerçekten suç :( Düşünülme düzeyinin sadece ailerde sınırlı kalması, bir üst seviyeye, sivil toplum kuruluşu yada devlet aşamasına gelememiş olması da bizim eğitimsizliğimiz, eğitilmemekte ve eğitmemekteki inadımız..

    YanıtlaSil
  2. Anne olunca insanin akli hep mi ayni sekilde calisiyor bilmiyorum ama,benim ciftlik hayalim var boyle:)Ciftlige ben butun engellileri aldim tek farkla.Kimin gucu kime yeterse birbirine yardim ediyorlar,onlar birbirlerine yetiyorlar.Su duslerim-iz gercek olsa, daha da mutlu olurdu bizim cocuklarimiz...

    YanıtlaSil