28 Kasım 2010 Pazar

kedim mühür

İtiraf ediyorum, tedavi edilmesi gereken bir durumum vardı,  kedime sinir oluyordum,  taa ki bugüne kadar.
Tam 14 senedir benimle yaşıyor, artık nine oldu , bebek kedi gibi suratı , taras taras tüyleri, fincan gibi gözleri ve kocaman bir göbeği var ama bütün bunlar O'na son senelerde uyuz olmamı engellemiyordu.
Sinir olma durumum oğlumun doğumuyla başladı, sanıldığı gibi hijyen meselesi değil olay.
sinir oluyordum çünkü;
oğlumu eve getirdiğimizden ilk günlerden itibaren 1-2 sene O sanki yokmuş gibi davrandı. Asla odasına girmedi, yanına ilişmedi, yere serdiğim battaniyelerin etrafından dolaştı, O'na dönüp bakmadı, yanına getirdiğimde kaçtı.
2. seneden itibaren O'nu kıskanmaya başladı. Oyuncaklarının üzerine yatmaya, gece oğlum uyandığında odasına gitmeyeyim diye yolumu kesmeye, sabah uyandığımda ilk olarak kendi mamasını vermezde oğlumun odasına gidersem ayak bileklerimi ısırmaya başladı.
Engelli çocuklar ani hareketlerden ve seslerinden yerlerini takip edemedikleri şeylerin aniden yanlarında belirmesinden korkarlar. Kedim bunu farketti ve sık sık oğlumun oturduğu koltuğa aniden zıplamaya başladı.
Daha sonra sanki oğlum bir yastıkmış veya koltuğun bir parçasıymış gibi üstüne basıp geçmeler moda oldu. Kedi böyle davrandıkça oğlumun gözleri dehşetle büyüdü. Kediye kızıp bağırmalar işi daha kötü hale getirdi, oğlum daha da ürker oldu.
Ayrıca oğlumun benimle göz teması kurmamasına rağmen kedimin karşıma oturup saatlerce gözümün içine bakması, oğlum acıktığını asla anlatmamasına rağmen kedimin acıkınca ortalığı birbirine katması, bütün sitenin çocuklarının kedime bayılması, oğlum dışında tüm çocuklara sırnaşması bile sinirime dokunmaya başladı.
Ama bugün farklı bir şey oldu. İlk iletişimlerini kurdular. Mutfaktan salona döndüğümde koltuğun tepesine çıkmış kedimin oğlumun kısa saçlı kafasını şapur şupur yaladığına, benimkinin de kıkırdayarak güldüğüne şahit oldum. Kedi sahipleri bilirler, kediler ancak sevdiklerini ve kendilerini yalarlar, biraz sevgi gösterisi, biraz temizlik amacıyla. Hayvan sahibi olmayan annelerin asla anlayamayacağı bu görüntüye benim gözlerim doldu.
Bir anda bütüm sinirim geçiverdi, kedim Mühür'le oğlum Umut kardeş oluverdiler!

3 yorum:

  1. çok sevindim
    artık başka bir devir başlayacak evde

    YanıtlaSil
  2. Bunca olumsuzluğa rağmen Umut' la Mühür' ü senelerdir aynı evin içinde tutmanızı da çok takdir ettim ben, ne iyi yapmışsınız sabır göstererek, bence Umut için çok iyi bir arkadaş, sevgisini gösterebileceği bir başka canlı haline gelecektir Mühür. Çok sevindim :)

    YanıtlaSil
  3. Benim de evlenmeden önce bir kedim vardı. Evlendikten sonra ciddi ciddi eşimi kıskandı. Yanyana otururken gelir ortamıza kurulurdu. Eşimi tırmalar, bana da resmen eski sevgili gibi kapris yapardı. Geçmiş zaman anlatıyorum çünkü kedim çok yaşlandı ve bizi bıraktı.

    Kesinlikle evcil hayvanların evin bireyi olduğunu düşünüyorum. Onların da karakterleri var, duygu veya hisleri var. Hele kedilerin iyice kuvvetli. Mühür kardeşini kıskanmış uzun süre. Ama içten içe de sevmiş, siz ortalıkta yokken de sevgisini göstermiş Umut'a. Ama dikkatinizi çekerim, siz ortalıkta yokken. Yani karizmayı çizdirmemiş yine Mühür :)

    YanıtlaSil