depresyon

Eşimi senelerdir rahatsız eden bir kaşıntı var. Sol kolundan başlayıp sırtına yayılan, sonra diğer koluna sirayet eden bir kaşıntı bu. Oğlandan önce de vardı, şimdi de var. İnat etti doktora gitmedi. Baktım ki artık uykusundan fırlayıp duşa giriyor, kaşımaktan kollarını yoluyor, yaralar yapıyor, dayanamıyorum ve bugün bir dermotoloğun karşısına oturuyoruz. 
Rutin sorulardan sonra daha muayne etmeden "hayatınızda ani bir değişiklik, üzücü bir olay ,psikolojinizi bozan bir şey oldu mu?" diye soruyor. Kısaca hikayemizi anlatıyorum. Çok ilgileniyor çok soru soruyor. Sorduklarından bir doktor olarak değil bir insan olarak ilgilendiğini anlıyorum "Doktorlarınız ne diyor?" diye sormuyor en azından. Tıbbi hikayesini değil, bir çocuk olarak hikayesini öğrenmek istiyor. Anlatıyorum.
Fakat eşimin muaynesinden sonra reçetesine "antidepresan" yazıp, durumun tamamen psikolojik olduğunu söyleyip 20 gün sonra görüşmek üzere işi bitiriyor.  Eşimin bu durumun oğlanın doğumundan çok daha önce başladığını tekrar tekrar söylemesini duymuyor yada duymak istemiyor.
Kan testi istemiyor, karaciğer işlevi için test istemiyor, alerji testi istemiyor.
Sanırım engelli ailesi olunca bu testlerden muaf olup direkt anti depresanın hülyalı dünyasına ulaşmaya hak kazanılıyor. 
Sanırım genel kanı engelli ailesi olunca hayat berbat olması, dayanmak için antidepresan gerekmesi, yoksa kaşıntı tutması, migrenin tuttu mu bırakmaması, ülserin tuttuğunu kopartması, reflü yanında bonus olarak gelmesi.
Sanırım kimse bununla barışık olarak yaşanabileceğini  hayal bile edemiyor.
Sanırım depresyondayız ama nedenimiz farklı...
(resim: ali cavanough)