sevindik

İlk kez İsveçteki, İsveç kadar soğuk doktor söylemişti, kalçalarının çıkmaya başladığını. Bacaklarının iç tarafındaki kasıklarındaki kasların spastiseden ötürü kasıldığını bacak kemiklerini çektiğini ve kalçadan dışarı çıkarttığını rontgen üzerinde göstermişti.
Türkiye’ye döndüğümüzde birkaç doktor ile görüştük. Kemikleri yerine oturtmak için yapılan 6 saatlik operasyonun detaylarını her birinden ayrı ayrı dinledik. “Değecek mi ki bu ameliyatı yapıp çocuğa bunca acı çektirmeye” diyen bile oldu. Kalçasının çıkık olması ona hiç acı vermeyecek gibi sanki…
2009 nisanında kaslar kesildi, çabucak iyileşti, ve yardımlı ilk adımlarını attı. O günden beridir hasta değilse eğer, her gün, her an yürümek istiyor. Bacakları serbest kaldığından beri ileri geri oynatıyor.
Şimdi korkum bu rahatlatmaya rağmen kalçanın çıkmaya devam etmesi. Her 6 ayda bir elimizde rontgenle doktorumuzdan yorum bekliyoruz. Dün de o günlerden biriydi. Yeni çektirdiğimiz rontgen ve eskileri ile beraber kalbimiz ağzımızda bekledik doktorun kapısında.
Yenisine kaçamak bir bakış attım, kalça oyuklarından yarı yarıya çıkmış bacaklar da bana baktı. “Daha mı çok çıktınız mı yoksa yerinizden?” diye kendi kendime konuştum. Oğlan güldü. Cevabı Doktor verdi. “aynı” dedi “hala aynı şekilde duruyorlar”
Sevindik, sevinçten odanın içinde oradan oraya yürüdük, sevinçten saçma sapan konuştuk.
Şimdi ilk işimiz fizyoterapi aletleri konusunda uzman olan bir ortopediste gidip oğlanın kullanabileceği destek elemanları hakkında bilgi almak, tabi ki küçük bir kutlamadan sonra!