cevap

Bodrum'da şirin bir köy evi.  Kocaman bir bahçe, asmadan çardak, 3-4 masa  var tıklım tıklım. Kahvaltı için buradayız. bahçede yetişenleri, ocakta pişenleri yiyoruz afiyetle. Hormonsuz ürün bulmuşuz kaçırırmamak gerek.
 Bizim masa kalabalık, babaanne, hala, arkadaşlarımız ve tabii ki küçük kuzen Leyla yanımızda.
Yan masada çocuklar var, içlerinden biri sürekli kucağımdaki oğlanı kesiyor, merak içinde, gözlerinden belli.
Bir müddet sonra oğlanla Leyla'yı alıp tavuklara bakmaya gidiyorum. Küçük kız biz yanından geçerken Leyla'ya "senin kardeşin hasta mı?" diyor. "Benim kardeşim yok ki" diye cevaplıyor bizimki. "O benim kuzenim."  "Hasta mı?" diye ısrar ediyor karşısındaki. "Yoo hasta değil" diyor Leyla. "Niye öööyle bakıyor peki ?" diye gözlerini devirip boynunu eğiyor kız çocuğu, oğlanı taklit ederek.  "Tanımadıklarına öööyle bakar o" diyor Leyla kızın sesindeki alaycı tonlamayı taklit ederek. Ben veremezdim bu cevabı. O tonlamayı da yapamazdım zaten. Zaten cevap da o kadar doğru ki... Alnından öpüyoruz Leyla'yı ailecek, 5 yaşının bilgeliğinden ötürü önünde saygıyla eğilerek.