sakat

Şu "sakat" kelimesine alışamadım.  Küfür gibi, aşağılama gibi, hor görme gibi...  bana çağrıştırdığı bunlar, ama Pınar mesela "sakat" kelimesiyle barışık,  kavram olarak kullanan da çok var. Ben henüz oralara gelmedim, daha çalışmadım.
Umut yaşlarda bir çocuk yanıma geldi dün. Ben tekerlekli sandalyeyi itiyorum, Umut keyifle şarkı söylüyordu. Bir cafeden çıkıyorduk. Umut orada bulunduğumuz an boyunca hep desteğimle yürüdü, garsonlarla oynaştı, o çocuk da oradaydı, bir an bile dönüp bakmadı. Yanından geçtik, ilgilenmedi, ne zamanki Umut'u tekerlekli sandalyeye oturttuk fal taşı gibi açılmış gözlerle bizi izledi, merak etti. Sonunda tam kapıdan çıkarken yanımıza geldi.
"bir şey soracağım, çocuk sakat mı?" dedi. Yutkundum. Hep bu ilk an provalarını yapıyorum, bloga yazıyorum, arkadaşlarıma anlatıyorum ama şimdiye dek "sakat mı?" diye soran olmamıştı. 
Küçücük bir an gözlerim çocuğun anne babasını aradı, çocuklarının sorduğu soruyu duysunlar istedim, göremedim.
"öyle denmez ama evet " dedim,   çocuğun gözünün içine bile bakamadan hızla uzaklaştım oradan. Sonra gülme tuttu "yetmez ama evet" gibi bir şey söylemişim. Madem "evet" o çocuk sakat işte, ne diye işi çetrefilli hale getiriyorsun?  Alış artık!