taşınıyoruz

Bir kaç gündür ilk evimizi düşünüyorum. Ben 4-5 yaşlarındayken başka bir eve taşınmışız. Hatırlamaya çalışırken, mutfağı, yatak odasını , salonu, eşyaların rengini, desenini, uyuya kalıyorum. Sonra başlıyor rüyalar, odadan odaya, pencereden, bahçeye... Hangisi gerçek, hangisi rüya karıştırıyorum uyandığımda.

Annemle konuştuk dün, eve dair hatırladıklarımı anlattım, şaşırdı.
Bu ay sonunda taşınıyoruz biz de. Bakalım Umut ne kadarını hatırlayacak bu evin. Ne kadar güzel olduğunu, kocaman pencerelerini, kocaman bahçemizi, etraftaki çiçekleri hatırlayacak mı acaba? Evin ve bahçenin her köşesini biliyor, her geçeni de tanıyor zira.
Yeni bir yere geçmenin, huzurlu ve sıcak bir yuva kurabilmenin heyecanını yaşamaya başlayamadım henüz. Hala ayrılacağımız evin rahatlığından ve getirdiği lüksten kopamıyor düşüncelerim.
Ayrıca yeni yeni insanlar var olacak şimdi, yeni sorular, en baştan anlatmalar başlayacak.
Bakıcımızı uyardım dün. “sana çok iş düşüyor “dedim. “ah ah, vah vah diyenler olacaktır, herkes soru soracaktır. Anlat elbette ama ne kadar mutlu olduğumuzu da anlat, kendimizi şanslı gördüğünüzü de” “tamam” dedi, “ben biliyorum ne yapacağımı merak etmeyin, acıyan falan olursa siz dönün de kendi poponuza acıyın diyeceğim. Dimi Umut?” diye de sordu. Umut sırıtarak“popo” dedi sonra hepimiz güldük, Mühür dahil…