emrullah amca

Emrullah Amca anlattı, biz dinledik. Tam da okulla bozmuşken tüm anneler gibi ben de, denk geldi hikayesi.
Emrullah Amca 73 yaşında.  Biz yaylada tanıştık.  Koçira'nın yan komşusu, can dostu, şen dedesi, akşamların baş misafiri.
Okula gitmek istemiş vakti geldiğinde. 7 yaşında tam. Göndermemiş babası. Tam 1 ay uğraşmış, ikna etmiş ama   geç de kalmış.  Varmış gitmiş okula, yanına daha yazılmamış 5 arkadaşını da katarak.
 Öğretmen demiş ki "alamam" , "dersler başladı" demiş ki  "hem yerim yok"  Emrullah demiş ki "alacaksın" , "okuyacağım" Israr! kıyamet gırla...
Sonunda yumuşamış öğretmen "tamam" demiş "ama kendi sıranızı kendiniz yaptıracaksınız." Sevinmişler, gidip kendilerine bir sıra yaptırmışlar.
Hepsi o yaptırdıkları aynı sırayı paylaşmış sınıfın en arkasında. Zaten tahtayı göremiyorlarmış, zaten oturmuyorlarmış.
"5 pekiyi" ile bitirmiş ilkokulu, sonra babası borçlanmış, daha fazla okuyamamış. "gurbete gittim" diyor "çalışmaya, İstanbul'a.."  tam 12 yaşında tek başına..."keşke okuyabilseydim" diyor "en iyisi bendim"
Bir de bizim, şehirli annelerin "okul" diye kafayı sıyırma halimize bakıyorum. Kapının önünde, sınıfta, ağlayan, annesinin yanından ayrılamayan çocuklar geliyor gözümün önüne ama ne kadar uğraşırsam uğraşayım, tek başına hayat mücadelesine 7 yaşında başlayan, öğretmeni ikna eden, sıra yaptırtan  çocuğu gözümün önüne getiremiyorum.
İkisi de ayrı uç, ikisi de üzücü...