2 Eylül 2011 Cuma

değerlendirme



Elinde 6-7 sayfalık bir soru kitapçığı tutuyordu gençten eğitimciı bir çocuk. Her türlü soruyu sordu  Umut hakkında bizim hakkımızda, doğum anındna tutun da akrabalarımızın telefonlarına dek. Tıbbi geçmişini tek tek yazdılar, kullandığı ilaçların dozuna, söylediği kelimelere dek.
Okula kabulümüz için yapılan değerlendirmedeydik, heyecanlıydık, umutluyduk.
En son soru soruldu sonra "bu okuldan beklentiniz nedir?"
sanırım tüm normal çocuk anneleri bu soruya "iyi bir eğitim alması" cevabını vermiştir ki haklılar.
Ama ben öyle cevap vermedim, iyi bir eğitim alması kadayıfın kaymağı olur tabii ki ama ben kadayıfı geçtim, pişirecek fırın derdindeyim. " kendi kendine yetebilen biri olabilmesini istiyorum en çok, bir de mutlu olmasını, okulunda bu konuda yardımını bekliyorum." dedim.
Bilmiyorum doğru cevap mıydı. Sonuç bayram sonrasında...

3 yorum:

  1. her şey umduğunuzdan çok daha güzel olur inşallah. sizi çok seviyorum, sizinle biraz geç tanışmama rağmen yazılarınızı düzenli takip etmeye çalışıyorum ve bir sonraki yazınızı her zaman merakla bekliyorum (bu arada benim de cp ikiz kızlarım var Ayşe ve Fatma onlarda 2004'lü bu aralar bizde okul heyecanındayız ŞÜPHESİZ GÜÇLÜKLE BERABER BİR KOLAYLIK VARDIR(inşirah 5)bu ayet bana umut veriyor, umarım sizinde Umud'unuza umut katar sizinle paylaşmak istedim selamlar )

    YanıtlaSil
  2. ağlıyorum böyle olaylar böyle yazılar böyle insanlar beni ağlatır ağlıyorum çünkü ben mutlu olunca hep ağlarım. bütün yazılarınızı okudum bir bir üşenmedim hiç zaten okumayı cok severim.okurken içimden hiç acıma duygusu geçmedi vah vah tüh tüh demedim inanırmısınız bazı kısımlarında heycanlandım bile ve cok mutlu oldum.benim annemde kanser hastasıydı ben 18 kardeşim 14 yaşındayden günlerce hastanede kalırdık kemoterapiler ısın tedavileri ameliyatlar.başka kimsemiz yoktu o okuldayken ben,ben okuldayken o hastanede annemle vakit geçirirdi.ona kitaplar okur manikür yapar peruğunu maşalardık.okuldan getirdiğimiz ödevlerimize yardımcı olurdu akşam film cdsi kiralar sinama geceleri düzenlerdik.arkadaşlarımıı hastaneye cağırır kahve içer dedikodu yapardık.5 yıl boyunca her dakika mutluyduk.insanların acıyarak allah kurtarsın bir an önce demesine sinir olurdum.vefat ettiğinde dönüp geriye baktım ve hiç bir şey kaçırmadığımızı gördüm.bizler cok şanslı cocuklardık çünkü annemiz yaşama sevinciyle doluydu ve her durumda mutlu olmasını öğretti bize.şimdi bakıyorumda sizde öğle bi annesiniz ve yıllar sonra umutta sizden hep sevgiyle ve aşkla bahsedecek
    arya in neverland.

    YanıtlaSil
  3. ikinize de çok teşekkür ederim. Umarın bir gün karşılaşabiliriz

    YanıtlaSil