uzun süre yazmadım, kendimi biraz sakladım. biraz dinlendim. sağı solu dinledim.
Umut "okul, okul" diye uyanınca yataktan,
eline kalemi alıp yardımla da olsa daire çizince,
öğretmenine "abicim" diye seslenince,
bardaktan su içmeye başlayınca,
yeni kelimeler çıkınca ağzından sevinçten havalara sıçradım.
Engelli aracımızı park ettiğimiz yeri komşularımız işgal ettikçe,
oğlumun yaptığı mucizeleri arkadaşlarıma anlattığımda onlardan "ahhh canımmm" diye tepkiler geldikçe,
istediğim medikal cihazı sipariş verirken "engelli kardeşlerimiz için girdiğimiz bu yolda...hayır dualar için.... " diye başlayan cümleler duyunca,
başbakan eşinin "keşke tüm engelliler down sendromlu olsa..." ile başlayan konuşmasını basından okuyunca,
yeni başvurduğum özel sağlık sigortasının Umut için belirlediği yıllık primi öğrenince onlar adına utançtan yerin dibine girdim.
Tüm bunların arasında denge aradım, denge...
tekrar yazarak bulmayı istiyorum dengeyi, paylaşarak...
yokluğumda bizi merak eden, arayan, soran, mail atan herkese binlerce teşekkür
özet; herşey yolunda :)
Heyooo. Hep bakiniyorum. Keske yazsa diyordum. Kendi adima cok mutlu oldum.
YanıtlaSilBen de mutlu oldum. :) Bakınıyorum ara sıra umut napıyo diye de göremiyorum, hakikaten umutu özlediğimi farkettim bi ara :)
YanıtlaSilNazile
Herşeyin yolunda olması sevindirici.Olumsuzlukları düşünmemeli.Umut neler yapıyor önemli olan o.Çok merak ettim okul heyecanını özeliklikle!
YanıtlaSilne güzel sizin umutlu yazılarınızı okumak, iyi ki döndünüz.
YanıtlaSilsevgiler
Nihayet! Özlemiştik:))
YanıtlaSilç.
yeniden yazmış olduğunuzu görmek ne güzel.. Sevgi ile :)
YanıtlaSilTekrar hos geldiniz. Sizi okumak ve Umut`u anlamak bana o kadar cok sey kazandirdi ki` En azindan cevreme farkli gozlerle bakmayi ogrendim sayenizde. Bizi mahrum etmemeniz\ dilegi ve sevgilerle
YanıtlaSilçok çok çok sevindim döndüğünüze..!!!
YanıtlaSil