yemekteyiz

Eşimle yemekteyiz, uzağa değil, eve yürüyüş mesafesinde yeni açılmış bir restauranttayız. Oğlan arkadaşı küçük Sarp’ın evinde oyunda. Bir ara lavaboya gidiyorum ve gözüme engelli tuvaleti çarpıyor. Hoşuma gidiyor. Görünen, sık rastlanır bir şey değil çünkü. “hep eleştiriyorum” diyorum içimden “ tebrik de etmek gerek” İşletmeciyi arayıp bulmadan önce girişe tekrar göz atık rampa olup olmadığını kontrol ediyorum. Küçük bir basamak var ama rampa yok, “bunu da söylemeliyim” diyorum içimden. İşletme müdürünü gösteriyorlar, adamın bulunduğu masaya doğru yürürken içimden yapacağım konuşmanın provasını yapıyorum. “tuvalet için teşekkür edeceğim ama şu küçük rampa işini de hallederseniz mükemmel olacak diyeceğim, o da bana teşekkür edecek ve birbirimize iyi akşamlar diyeceğim ve gideceğim.

Yok ama öyle değil işte, burası Türkiye konuşma aynen şu şekilde gelişiyor;
-Merhabalar, sizi tebrik etmek istedim, çoğu kişi düşünmüyor, işletmenize bir engelli tuvaleti yapmışsınız, çok teşekkürler duyarlılığınız için.
-tabi ki, tabii ki, yapmak gerek, birkaç teknik aksaklık ve eksiklik var onları da halledince daha iyi olacak.
- girişe de rampa yapsanız çok iyi olur büyük problem çünkü bu basamak.
-var rampamız, her zaman orada durmuyor kenara alıyoruz, engelli müşteri geldiğinde kapıdaki çocuklar rampayı yerleştiriyor yerine.
-e bu da bir çözüm tabii, ben de oğlumla beraber rahatça gelebilirim artık buraya, görüşmek üzere tekrar tebrikler
-aaa oğlunuz mu engelli? Kaç yaşında?
-8
- nesi var? sonradan mı oldu? Akraba evliliği mi?
-yok doğuştan
-ah ah ah, ben çok iyi biliyorum, benim de yakınlarımın 2 çocuğu engelli , biri akraba evliliği, biri doğuştan oksijensiz kaldı, şimdi 30lu yaşlardalar.
- ya evet, öyle işte, ben gideyim.
-ama ne mutlu ona sizin gibi bir annesi var çok iyi bakıyorsunuz, ilgileniyorsunuz
-e çocuk sahibi olmak öyle bir şey değimli, yapıyorsanız, bakacaksınız elbet.
-ama bakmayanar da var, sizin tek çocuk mu?
-evet, ben gideyim artık, eşim bekliyor.
-neden ikinciyi yapmadınız? Anlıyorum aslında cesaret edemediniz. Ama normal de olabilir. Ben çok iyi biliyorum bu konuyu içi sizi yakar tabii dışı beni, Var tanıdıklarım sizin gibi.
-ya yaa, hadi iyi akşamlar
-gelin mutlaka, oğlunuzu da getirin, yardımcı oluruz biz
-iyi akşamlar

Ööffff, daralıyorum hem de çok. Neye niyet neye kısmet oluyor yine. “eltimde de var” durumu yine karşıma çıkıyor. Kızmıyorum. Herşey iyi niyetli belli ki, ama şu acıma duygusunu iliklerime kadar hissediyorum. Bir taraftan da komik. Adam komik, söyledikleri komik, o lüks lokantanın kapısında niye ikinci çocuğu yapmadığımızın konuşmasını yapmak komik. Gülüp geçmek lazım ama 1-2 saat geçsin üstünden öyle kahkahamı atarım