eve dönüş

Bu akşamüstü eve döndüğümde oğlanı ablası ile beraber bahçede merdivenlerden inmeye çalışırken buldum. Kahkahalarla gülüyordu basamakları inmeyi başardıkça. Yanına sessizce yaklaşıp " ben geldiimmm" dedim. Yüzündeki ifade, bana bakmadan beni görüşü, çığlık atıp "anne" demesi görülmeye değerdi.
 Tam 4 gün görüşemedik ama tam 3 saat  bırakamadık birbirimizi. "Anne öp!""" Öp!"" Öp!" dedikçe zamanı unuttuk, saçlarımı iki yandan tutup dişerini çeneme, yanaklarıma, kollarıma geçirdikçe, sulu sulu beni öptükçe kahkahadan kırıldık.

Ancak yatağına yattığı zaman farkettim ki üstümü bile değişmemişim, havaalanlarının pisliğini elimden, yüzümden attıktan sonra oğlana sarılmışım, bırakamamışım  hatta tuvalete bile gitmemişim.
 Anneliğin hijyen kaleleri araya özlem girince yıkılıyor.
(heykel: Anne Rickets)