Eğer ki bir gün yolunuz Göktürk'e düşerse ve kaldırımlarda güleç yüzlü bir ablanın desteğiyle yürüyen sevinçten açılmış kocaman ağızlı, dev gözlü bir çocuk görürseniz, şaşırmayın, O benim oğlumdur!
Başka yerde şubemiz yoktur!
engelli annesi, tekstil tasarımcısı. Çizer,yazar,uğraşır, didikler, planlar programlar,çok seyahat eder, çok anlatır, tez canlıdır,biraz maymun iştahlıdır, ama hayatta en çok oğlunun kahkahasına tutkundur ve en çok onun mutlu olmasını ister, her anne gibi...
Bu blogda 2004 doğumlu, CP (cerebral palsy) tanılı oğlumla geçen günlerimi , düşüncelerimi, hayallerimi, hikayelerimi paylaşacağım. Amacım doya doya, dolu dolu yaşayabilmek. Eminim benim gibi düşünen pek çok anne-baba var. Yaşadığımız deneyimler benzersiz, ama her ne olursa olsun ben engelli çocuğuma sahip olduğum için çok mutluyum ve onunla gurur duyuyorum.
Yolumuz dustu, gozumuz sizi cokkk aradi ama bir daha ki sefere Umut u gorecegiz baska yolu yok:)
YanıtlaSilzamanlar vardır,suya giden bulutlar gibi...bulutlar vardır,bahara uyanan çiçekler gibi...çiçekler vardır,güne uyanan yıldızlar gibi...yıldızlar vardır,ay kocaman yürekler gibi...yürekler vardır,abi çığlıklarına sinen kahkahalar gibi...kahkahalar vardır,insan sıcağıyla yaşama sinen analar gibi...
YanıtlaSilkoçira
sonunda o meşhur şiirlerden okuyabildik, çok sevindim, teşekkürler!
YanıtlaSilÇok Naziksin Koçira :)