tag:blogger.com,1999:blog-2319719810965599157.post1599875810417972499..comments2023-09-29T13:32:22.321+03:00Comments on pardon, bakar mısınız?: kendi kendine, kendi kendimea.a.bhttp://www.blogger.com/profile/18068319148426748683noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-2319719810965599157.post-36595486219902191442011-02-16T21:51:20.629+02:002011-02-16T21:51:20.629+02:00Sanki bizi anlatmıssınız .O kadar benziyoruz ki bi...Sanki bizi anlatmıssınız .O kadar benziyoruz ki bizler birbirimize, gecen sene arkadasımın 1 yasında ki cocugu kayra nın oyuncagını alıp kurcalamaya basladıgında şok olmuştum , oysa biz o oyuncakla oynamayı haftalarca süren bir çalışmayla öğrenmiştik..Kayra ile o kadar bütünlemişiz ki bizim normalimiz Kayra olmus farkına varmadan diğer cocuklar ekstreme olmuslar..<br />Ama her seye ragmen onları mutlu etmek ve o gülen gözlerini görmek dünyanın en güzel şeyi olsa gerek..Kayra Utkuhttp://www.kayrautku.blogcu.comnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2319719810965599157.post-20086127912171266972011-02-14T21:59:08.368+02:002011-02-14T21:59:08.368+02:00aynen tarif ettiğiniz gibi. Gülen bir çocuk yüzü.....aynen tarif ettiğiniz gibi. Gülen bir çocuk yüzü...<br />Mecidiyeköyde bir okul vardı zamanında bizim de anasınıfına devam ettiğimiz. Down sendromlu çocuklar eğitim alırdı. Bahçede bazen onları seyrederdim ben de. Çok hoşuma giderdi. <br />Kendinize muhteşem bir iş bulmuşsunuz. Keşke herkes sizin kadar duyarlı olabilse. <br />Tebrik ederim.a.a.bhttps://www.blogger.com/profile/18068319148426748683noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2319719810965599157.post-30582690415121108302011-02-14T10:05:16.799+02:002011-02-14T10:05:16.799+02:00Dokuz yasinda ve cagimizin ölcülerine göre son der...Dokuz yasinda ve cagimizin ölcülerine göre son derece "normal" olan kizim da tek basina oynayamiyor (Dün psikolog olan komsumla normal nedir diye konustuk da, eski Yunan'daki normalle su andakinin cok farkli oldugunu, gelecekte de muhtemelen simdikinden cok daha degisik olacagini söyledi). Arkadaslariyla birlikteyse ne ala ya da okuldaysa... son derece mutlu ve uyumlu. Yalnizsa kiyamet kopuyor, ya benimle ve babasiyla "Make and Break", "Monopoly" gibi oyunlar oynuyor ya da bizi igneleyip kavga cikartmanin yollarini ariyor. O da yalniz olamiyor yani. Bazi sabahlar kizim okuldan gelene kadar Down Sendromlu cocuk ve genclerin devam ettigi okulda gönüllü olarak calisiyorum. Bazen zorluk dolu ama genelde mutlu, güleryüzlü, biraz daha yavas, naif, sakin ve mutlu bir dünya bu. Esim "burada mutlu olduguna sasirmiyorum, sen bu akvaryumun baligisin" diyor :) Yazilarinizdan yayilan mutluluk ve sevgiyi algilamamak mümkün degil, siz "anne" kelimesinin tam karsiligisiniz. Inanin bazen sizin bu sakin mutlulugunuza imreniyorum, özellikle de Umut'un gülen yüzünü görünce, oldukca yakisikli bir yüz de bu üstelik. Mutluluk ne basit bir sey degil mi aslinda, gülen bir cocuk yüzü...Eddanoreply@blogger.com